‘Gelijkwaardigheid is voor mij dat ik net als elk ander persoon gezien en gehoord wordt. Dat mensen mij zien als Laimira en niet als ‘diegene die niet goed bij haar hoofd is’. Ik wil gelijke kansen hebben als ieder ander. Dat doe ik door mee te draaien in de maatschappij voor zover dat voor mij mogelijk is, HOP-trainingen te geven en door mijn ambassadeurschap voor Samen Sterk zonder Stigma. Daardoor lever ik op mijn manier een bijdrage aan een gelijkwaardige samenleving.’
Laimira, 49 jaar en moeder van vijf kinderen, heeft zin in het nieuwe jaar wat voor haar ligt. Maar daar komen ook uitdagingen bij kijken. Ze heeft ervaring met PTSS: ‘Op het moment speelt zelfstigma wel een rol bij mij, omdat ik recent nog iets heb meegemaakt waardoor ik weer even ben teruggeworpen, maar ik heb een vangnet achter me staan waar ik veel steun van krijg en daardoor kan ik er steeds beter mee omgaan. Ik heb mijn eigen kracht en zelfredzaamheid gevonden en ik ben hersteld. “If I cannot do great things, I can do small things in a great way!” is mijn motto. Een wereld zonder stigma, kan dat? Dat is een droom! Voor mij is zo’n wereld dat iedereen gelijk is, er geen vooroordelen zijn, dat mensen normaal en als gelijken met elkaar omgaan. Dat we er voor elkaar zijn – zoals het hoort te zijn.’
SPANNEND
Als Samen Sterk ambassadeur geeft Laimira lezingen en trainingen over stigma en over haar eigen ervaring met psychische kwetsbaarheid. De eerste lezing die ze ooit gaf was voor het LUMC. Voor Laimira was deze lezing een heel goede ervaring: ‘Dat vond ik zó spannend! Maar de feedback die ik van de studenten terugkreeg, en het begrip, was zo mooi. Mensen die zeiden dat ze trots op me waren, trots op hoe ik erbij stond daar. Dat gaf me zo’n warm gevoel.’
‘Ik voel nu eerst aan of iemand ervoor open staat, voor ik mijn hele persoonlijke verhaal vertel.’
‘Ik wil door mijn openheid mensen duidelijk maken wat er in mijn leven en in mijn hoofd speelt. Omdat ik nog steeds merk dat ik tegen muren aanloop en er veel onbegrip speelt over PTSS, vind ik dat heel erg belangrijk. Ik word nog steeds heel vaak niet begrepen en daarvoor veroordeeld. Of ik krijg een plakkertje op mijn hoofd: ‘Hee die is niet normaal’ en ‘Je bent gestoord’. Ik heb dat net iets te vaak in mijn leven gehoord. Het resultaat is alleen maar dat ik me ga afzonderen en afsluiten. Dat is juist niet hoe het moet zijn natuurlijk. Ik ben helaas in het verleden gekwetst door dierbaren als ik open tegen ze was, waardoor ik wat voorzichtig en terughoudend ben geworden. Maar het gaat gelukkig wel steeds beter. Ik voel nu eerst aan of iemand ervoor open staat, voor ik mijn hele persoonlijke verhaal vertel. En dan nog begin ik eerst met de feiten. Dat voelt toch veiliger.’
HOOP
‘Door hulp te vragen en aan mezelf te werken, werd ik zelfverzekerder, sterker. Ik zie waar ik was en waar ik nu sta, ik ben steviger in mijn schoenen komen te staan. Ik krijg het gevoel dat ik iemand ben en er mag zijn. En dat ik me niet hoef te schamen voor wie ik ben. Door openheid aan mijn psychische aandoening te geven en bespreekbaar te maken kan ik anderen helpen en dat voelt goed. Ik vertel meestal eerst een paar feiten over mezelf, al dan niet ondersteund door een powerpoint met feitelijke informatie. En dan vertel ik wat mijn ommekeer is geweest waardoor ik krachtiger ben geworden. Ik wil hoop geven door die ommekeer duidelijk te laten zien; dat een verandering mogelijk is. Ik wil zeggen tegen iedereen: ‘Wees trots, schaam je niet’. En geef de hoop niet op – hoop is een heel mooi en krachtig woord. Blijf doorvechten! Hoe moeilijk ook! Persoonlijk krijg ik nu juist door mensen die me proberen neer te halen meer vechtlust.’
Voor hulpverlener heeft ze ook nog wat advies: ‘Hoor me, zie me. Verbinding maken is heel belangrijk. Sta open voor het verhaal van mensen met een psychische kwetsbaarheid en neem hen serieus.’
