Argumentatie, werkwijze van Samen Sterk
Over psychische aandoeningen bestaan veel misvattingen en vooroordelen. Hierdoor krijgen mensen met een psychische aandoening, naast de confrontatie met hun eigen kwetsbaarheid, te maken met maatschappelijke barrières en stigmatiserende reacties van anderen (Penn & Wykes, 2003). Stigmatisering is een proces van labelen, veroordelen en uitsluiten van een groep mensen. Mensen met een psychische aandoening behoren tot de meest gestigmatiseerde groepen in de samenleving (Weeghel et al., 2016).
Een simpele oplossing bestaat niet.
Onderzoek toont aan dat (zelf)stigmatisering kan leiden tot ernstige angst, werkloosheid, inkomensverlies, een beperkt sociaal netwerk, lage zelfwaardering, geringe kwaliteit van leven, depressieve symptomen, demoralisatie en het vermijden van professionele hulp (Link et al., 2004; Livingston & Boyd, 2010). Het belemmert mensen met een psychische aandoening sterk om ‘mee te doen’ in de maatschappij, zelfs nadat ze klinisch hersteld zijn of de aandoening een plaats hebben weten te geven in een goed, zinvol leven. Daarnaast heeft stigmatisering vaak een negatieve invloed op het persoonlijk herstel en psychisch welbevinden. Destigmatisering is daarom essentieel voor participatie en inclusie van mensen met een psychische aandoening. Het gaat de hele samenleving aan en levert persoonlijke, maatschappelijke én economische winst op.