Rond mijn vijftiende begonnen mijn paniekaanvallen die steeds extremer werden naarmate ik ze begon tegen te houden. Doordat ze hierdoor minder regelmatig voortkwamen, hoopte de paniek zich ook steeds meer op. Want die emotie waaruit de paniek ontstond wilde er wel uit. En als het dan tot een uitbarsting kwam… Hysterie. Uiteindelijk lukte het me om het te stoppen met alleen hier en daar af en toe een uitbarsting. Helaas was het kwaad al geschied en nam de angst om dit te ervaren mijn leven over. Lees Roxanna’s blog over haar angst(stoornis).
Het misselijke gevoel gevolgd door de tranen die ik achter mijn ogen voel branden. Die geen ruimte hebben om vrijuit te vloeien maar toch geforceerd komen. Het oppervlakkig ademhalen toen vaak, nu soms uitend in hyperventilatie. Gedachtes die over elkaar heen struikelen om zich kenbaar te maken. Emoties die via mijn keel omhoog komen razen waardoor ik kokhalzend naar adem hap. Hevig hoestend omdat ik het wil uiten maar het teveel is.
Hevige staat van pure paniek
Het gevoel alsof mijn hoofd uit elkaar barst, alsof mijn hart uit mijn borst gerukt wordt, alsof mijn ziel verscheurd wordt. De pijn voelt bijna ondraaglijk. Een panisch gevoel dat ik dit niet wil voelen en daardoor mezelf pijn probeer te doen. In een foetus houding liggen of zitten en schommelen om mezelf te beschermen en te kalmeren. Een gevoel van wanhoop dat zo extreem is dat ik het gevoel heb dat ik het niet meer aan kan en ik gek word…
DAGELIJKS GEVECHT
Dit is mijn angst(stoornis), angst voor deze hevige staat van pure paniek. Als ik mezelf al niet onder controle kan houden, hoe kan ik dan de wereld om mij heen onder controle houden? Hier zit de les in voor mij, meer vertrouwen hebben in mezelf en in het leven. En ook een groot stuk acceptatie dat door het toelaten van mijn emoties de lading minder zal worden. Een opdracht zal zijn dat ik de situaties op moet zoeken die deze angst in stand houden. Om mijn angst te overwinnen. Dat is ook het advies wat veel gegeven wordt. Maar dit is slechts de oppervlakte van het probleem. Zolang ik niet aan de kern werk zal de angst blijven komen.
Het gaat om de angst voor de angst
Ik merk in mijn omgeving dat mensen het wel proberen te begrijpen maar dat toch niet helemaal doen. Ik heb nu als voorbeeld alweer een geruime tijd de angst om auto te rijden. Als dit ter sprake komt krijg ik vaak de vraag, waarom? Autorijden is toch niet eng? Of mensen die dit al langer weten, ben je daar (nou) nog niet overheen? Dat doet soms best pijn. Ik doe echt mijn best, maar het is niet zo makkelijk als je er ‘gewoon’ overheen zetten. Het is voor mij een gevecht, elke dag weer. Het gaat niet zozeer om de specifieke angsten die ik heb in het dagelijks leven. Het gaat om wat erachter zit. Als ik een angst overwin wordt het gelijk weer vervangen door iets anders. Omdat het niet de kern is. Het gaat om de angst voor de angst. Thuis vind ik het al doodeng als het op komt zetten, laat staan buitenshuis. En dat weerhoudt mij om de dingen te doen die ik wil doen, hoe graag ik het ook wil.
Door: Roxanna
Heb je behoefte om direct met iemand te praten over angstgevoelens? Neem dan contact op met MIND Korrelatie: https://mindkorrelatie.nl. Gratis en anoniem, chat of bel met professionele hulpverleners.
