Door: Saskia Rasker
Toen ik thuis kwam te zitten met allerlei heftige lichamelijk klachten had ik nog geen idee wat er de maanden daarna allemaal op me af zou komen. En toen een aantal weken later, na allerlei medische onderzoeken, duidelijk werd dat er niets gevonden kon worden nog steeds niet. Totdat ik bij de huisarts zat en de bom barstte: het was misschien toch allemaal wel wat teveel geweest de afgelopen jaren. Maar zelfs toen dacht ik ‘Oké, overspannen, wat moet ik doen, zeg het maar, dan ben ik er zo weer. Hoppa, aan de slag.’
Maar niets was minder waar. Het was iets meer, heftiger en niet ‘even’. Mijn lichaam was uitgeput, ik kon niets meer. Maar ook mijn hoofd wilde niet meer, ik kon niet meer helder denken en wist even helemaal niet meer wat ik moest. Daar zat ik, een psycholoog met een burn-out, wat voelde ik me dom en zwak. Nu, dertien maanden later, krabbel ik steeds meer op. Kleine stappen, maar ik maak stappen, de laatste tijd vaker vooruit dan achteruit.
JA, PSYCHOLOGEN GAAN OOK NAAR EEN PSYCHOLOOG
Ik ging in op advies van de huisarts in gesprek met de POH-GGZ. Maar na een aantal weken gesprekken kwam ik tot de conclusie dat ik daar niet verder zou komen. Ik zakte alleen maar verder weg, verloor de grip meer en meer. Er was echt meer nodig en zij concludeerde dit gelukkig ook. Zij verwees mij door naar een GZ-psycholoog die ook EMDR therapie kon geven (eentje die we samen uitgezocht hadden). Om die reden voelde ik me even heel klein en enorm falend. Heel even, want eenmaal thuis was ik eigenlijk heel opgelucht en wist ik dat ik in goede handen zou zijn. Ik had hulp nodig want ik wist niet waar ik moest beginnen en hoe?!
‘Maar er ging geen lampje branden.’
Gelukkig kon ik snel terecht voor een intake en deze intake voelde goed. Fijn, er was een klik! De week erna kon ik er gelijk weer heen. Tijdens deze gesprekken, waarin zij in het begin van alles uitlegde merkte ik hoever ik heen was. Want ik snapte veel niet, terwijl deze informatie voor mij (als vakgenoot) heel herkenbaar zou moeten zijn. Ik had er immers vrij recent tijdens de opleiding tot gezondheidszorgpsycholoog veel over geleerd. Maar er ging geen lampje meer branden. Al mijn kennis was weg, ik kon geen verbindingen leggen en voelde me zo idioot. Maar gelukkig kon ik me daar overheen zetten en vroeg ik gewoon om uitleg.
Recent had ik een intake voor een specifiek programma voor de behandeling van burn-out en werd mij de vraag gesteld hoe ik het vond dat ik als psycholoog in een centrum voor psychiatrie deel zou nemen aan een programma voor het behandelen van burn-out. Ik dacht er even over na en ik kwam al snel tot de conclusie dat ik daar helemaal geen ‘last’ van heb. Ik ben juist heel blij dat er vakgenoten zijn met de kennis om burn-out te behandelen en voel me dankbaar dat ik dit traject mag gaan volgen. Want het gaat me verder helpen, dat weet ik zeker, zodat ik mijn werk straks weer op kan gaan bouwen en niet in dezelfde valkuilen stap.
OP ZOEK NAAR ERVARINGSVERHALEN
Steeds weer een stapje verder komend in mijn herstel kreeg ik meer en meer behoefte aan verhalen van lotgenoten en het in contact komen met vakgenoten die in hetzelfde schuitje zaten of hier in gezeten hebben. Maar helaas kon ik niemand vinden. Ik vond wel ervaringsverhalen van mensen die in de zorg werken/werkten maar niet van (GZ)-psychologen, orthopedagogen of gedragsdeskundigen.
‘Toch blijf ik altijd hoop houden een vakgenoot te treffen, want ik ben toch niet de enige GZ-psycholoog met een burn-out?’
Op sociale media vond ik wel groepen waar onder andere moeders met een burn-out met elkaar in contact kunnen komen, dat was al heel fijn, want ook op het vlak van moederschap en burn-out lopen veel mensen tegen dezelfde dingen aan en kun je elkaar verder helpen, ook al is voor iedereen de situatie weer net even anders. Ik haal daar veel steun uit, herkenning, kracht.
Toch blijf ik altijd hoop houden een vakgenoot te treffen, want ik ben toch niet de enige GZ-psycholoog met een burn-out? De kracht van het ontmoeten van lotgenoten is ongekend groot, groter dan ik had verwacht. Ik hoop dat ik in de toekomst, wanneer ik weer volop meedraai in mijn gezin en mijn werk weer kan uitoefenen, op welke manier dan ook een steentje kan bijdragen met mijn ervaringskennis. Want uitleggen wat burn-out met je doet, lichamelijk, cognitief en emotioneel, dat is enorm en moeilijk uit te leggen.
TABOE DOORBREKEN
Ik wil het taboe doorbreken. Ja, ook psychologen krijgen een burn-out. En ja, ook psychologen gaan naar een psycholoog. Is dat erg? Nee! Want wanneer ik hersteld ben weet ik zeker dat ik de beste versie van mezelf ben. Het kost me veel energie, ik bewandel vele diepe dalen, maar ik kan steeds positiever naar de toekomst kijken en zie weer een grote stip op de horizon.
‘De rest doet er niet toe, ik vind mijn weg wel.’
En is het slim deze blog online te zetten? Deze kwetsbaarheid wereldkundig te maken? Ik zeg ja: want al is er maar één psycholoog met een burn-out die hier kracht uit haalt, dan is het voor mij al geslaagd. De rest doet er niet toe, ik vind mijn weg wel.
