‘Mijn twee zware depressies zijn het ergste én het beste wat me is overkomen’, vertelt ambassadeur Jessica in een gesprek vol vaart over kracht, haar eigen bedrijf en beren uit het hoofd het bos in sturen. In 2009 kondigde de eerste depressie zich aan, inclusief een opname van vijf maanden op de PAAZ*. Jessica werkte destijds bij een grote verzekeraar waar reorganisaties gaande waren. Terwijl ze afwezig was door haar ziekte, werd ook zij boventallig verklaard: ‘Toen vond ik dat niet eens zo erg. Een depressie is zo akelig en heftig dat je vanuit een heel ander perspectief naar de wereld kijkt. Ik dacht alleen maar: het is ‘maar’ werk, wat telt is dat ik uit dit zwarte gat kom.’
Die houding veranderde na een tijdje wel. Zeker toen ze intern een andere functie kreeg met een proeftijd en een soort verplicht verantwoordingsplan over haar valkuilen: ‘Niemand anders hoefde dat, ik wel vanwege mijn ziekteverleden. Het voelde alsof ik opnieuw het vertrouwen moest krijgen van mijn werkgever waar ik al zeven jaar werkte. Daar bovenop kwam dat sommige collega’s wegdoken achter een plant als ze mij zagen. Met eentje ging ik het gesprek aan, omdat ik het jammer vond: voor mijn ziek-zijn was ons contact leuk. Dat was een bijzonder gesprek. Ze gaf aan dat ze niet wist hoe te reageren. Ik vertelde haar dat ze me had geholpen door gewoon te zeggen ‘hoi’ en ‘ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen’. Negeren is het ergste wat er is.’
‘Negeren is het ergste wat er is’
CADEAUTJES
In 2011 ging het licht opnieuw uit. Jessica kreeg een terugval en depressie nummer twee stond op de stoep. Na de eerste keer volgde ze therapie: ‘Daarna zat ik in de stand dat het klaar was. Het zwarte gat lag achter me en ik ging door. Vooral te snel helaas. Daarmee kwam ik dus op de koffie’. Jessica schrok hiervan zo, dat ze dacht: ‘En nú haal ik de onderste steen boven. Ik werkte hard aan mezelf met behulp van een psycholoog met wie het goed klikte. Hij zette me op scherp, hield soms een keiharde spiegel voor die echt zeer deed. Natuurlijk zei dit van alles over mij. Ik stuurde de beren in mijn hoofd terug naar het bos. Het inzicht in ‘mijn ‘denkfouten’ en ‘patronen’ waren cadeautjes aan mezelf.’
GEVOELSNIVEAU
Gelukkig had Jessica een hele fijne bedrijfsarts. Hij luisterde, nam haar serieus en geloofde echt in haar, legt ze uit: ‘Hij stond open voor mijn voorstel om deels te re-integreren buiten onze eigen organisatie. Om weer regelmaat te krijgen en een doel. Ik ging drie ochtenden per week werken bij Popcentrum 013. Fysiek werk en minder met mijn hoofd. Ik kwam in een fijn team, voelde me welkom. Het gaf weer ‘zin’. Zondagavond dacht ik: morgen gezellig weer werken. En weekend werd weer weekend.’
Daarnaast hielpen de warmte en steun van haar omgeving, Jessica bij haar herstel. ‘Je hoeft niet altijd te praten, maar dat ze me opzochten op de PAAZ voor een kop koffie was al fijn.’ Haar grootste steun en toeverlaat was haar broer. Ook al woont hij in Zwitserland, hij kwam vaak over: ‘We hadden al een goede band, maar die is nog meer versterkt. Met hem gaat het op gevoelsniveau. Hij voelt feilloos aan als ik een arm om me heen nodig heb in plaats van woorden.’
‘Ik ben de schaamte voorbij’
DATEN
Naast therapie heeft Jessica veel baat bij meditatie en mindfulness. Nu ziet ze het leven als een continue ontwikkelingsproces waarin je nooit bent uitgeleerd: ‘Na mijn eerste depressie was ik nog teveel aan het vechten. Ik dacht dat ik het leven volledig kon plannen. Niet dus. Inmiddels accepteer ik mezelf en neem meer de tijd voor dingen. Ook ben ik de schaamte voorbij en veel opener. Ik heb geleerd dat de depressies onderdeel zijn van een periode in mijn leven’.
Ze werkte aan haar zelfvertrouwen en leerde dat ze er mag zijn. Ze zag zichzelf ondertussen wel als een leuke vrouw, maar dacht niemand wil een partner met een opnameverleden: ‘Ook aan die onjuiste gedachte heb ik gewerkt. En door te daten hoorde ik dat sommige mannen het totaalpakketje Jessica erg leuk vonden. Toen kon ik het een beetje loslaten. Mijn leven was prima zo. Leuk als daar iemand bijkomt, maar het hoefde niet per se. En nu ben ik al een half jaar samen en gelukkig met Martijn!´
LOOTJES
Haar enthousiasme zet ze ook graag in als ambassadeur voor Samen Sterk zonder Stigma. Ze vindt het belangrijk om een stem te hebben op het gebied van stigma: ‘Het boventallig verklaard zijn op mijn werk wekte zo’n kracht in me op. Ik dacht ik sta voor mijn vak en ga daarmee door, met mijn eigen bedrijf! Ik wil mensen inspireren en motiveren om te kijken naar de persoon, naar drijfveren, en waarin iemand goed is. Niet naar wat diegene niet (meer) kan. Zelf ben ik Jessica met zoveel mooie kwaliteiten. Depressie is maar één van de lootjes die ik heb getrokken. Schrijf me daar niet op af, beoordeel me op wat ik wél kan.’
Ze is al Jessica 3.0 zegt ze en gaat zelfs richting versie 4.0.: ‘Ik was nooit zo ver gekomen als ik dit niet allemaal had meegemaakt. Als ik de tijd mocht terugdraaien en kiezen tussen optie A een leven zonder de twee depressies en optie B een leven met en dit resultaat, dan kies ik toch voor optie B. Ik leid nu een veel gelukkiger leven. Ik ben krachtiger, sterker, run mijn eigen bedrijf. De ‘oude’ Jessica had dit niet gekund.’
*) Psychiatrische Afdeling Academisch Ziekenhuis
